Historia Skansenu w Sidzinie – Muzeum Kultury Ludowej sięga 1963 roku. Wtedy to dwoje ludzi, którym leżała na sercu dbałość o kulturę i lokalne obyczaje, zauważyło, że równocześnie z wybudowaniem we wsi trakcji elektrycznej odchodzą w zapomnienie urządzenia oraz proste, niewymagające zasilania sprzęty codziennego użytku sprzed pokoleń. Masowo niszczono je i wyrzucano, mimo że służyły przez długie lata ludziom zamieszkującym wsie spod Babiej Góry. Tymi osobami byli Adam Leśniak, sidzinianin z urodzenia, nauczyciel, regionalista, miłośnik rodzimej kultury i tradycji, oraz miejscowy proboszcz – ksiądz Józef Świstek, urodzony w Makowie Podhalańskim, rozmiłowany w terenach Spisza, Orawy i okolic Babiej Góry, krasomówca i gawędziarz, propagujący język polski we wszystkich nabożeństwach. Kapłan z zamiłowaniem zbierał i kolekcjonował ludowe świątki, malowidła na szkle oraz inne zabytkowe przedmioty, które jako pierwsze eksponaty zaczął gromadzić w latach 50. XX wieku. Wtedy w Domu Wczasów Dziecięcych w Sidzinie, którego kierownikiem był właśnie Adam Leśniak, utworzona została pierwsza izba regionalna. Swoje miejsce w niej znalazły wychodzące z użycia sprzęty oraz pamiątki z okresu II wojny światowej.
W Sidzinie, na roli Binkówka, znajdował się teren malowniczo położy nad potokiem Kamycko, zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczony pod budownictwo. Sobie tylko znanym sposobem Adam Leśniak pozyskał część tego terenu na potrzeby utworzenia muzeum. Dzięki temu w 1963 roku, z okazji 400-lecia powstania wsi Sidzina, w tym niezwykle urokliwym miejscu, ukrytym za zasłoną lasu, otwarto skansen. Postawiono tam wówczas pierwszy budynek – chałupę Banasika, przewiezioną z Małej Sidzinki. Skansen powstał jako oddział Orawskiego Parku Etnograficznego w Zubrzycy Górnej i tak funkcjonował aż do 2009 roku, kiedy to stał się samodzielną samorządową instytucją kultury, której organizatorem jest gmina Bystra-Sidzina.
W chwili obecnej ekspozycję skansenu stanowi osiem obiektów: chałupa Banasika, chałupa Anny Kozioł (Trutego), lamus (spichlerz), kuźnia (Trzopa, Gawrona), chałupa wójta Maja (Kostkowioka), dzwonnica loretańska, młyn wodny i chałupa zagrodowa Gałki z Bystrej.
Dodatkową atrakcją skansenu jest ekspozycja rzeźb plenerowych, które przedstawiają postacie z legend i baśni z tego terenu. Można tu zobaczyć diabła, który ukazywał się wędrownym kupcom w lesie zwanym „Gojka”; topielca wciągającego do studni zbyt ciekawskie panny; płanetnika, który władał chmurami i deszczem; czarownicę, która żyła tu przed wiekami, czy wreszcie boginki.
Skansen rokrocznie przyciąga kilka tysięcy odwiedzających, którzy pragną przez moment odbyć podróż w czasie i pochylić się nad przeszłością ludzi zamieszkujących tereny Podbabiogórza. Okazją do tego są także doroczne imprezy folklorystyczne, takie jak np. „Czar smaków i czasów minionych” czy „Między dawnymi a nowymi czasy”. Podczas wydarzeń odbywają się warsztaty twórczości ludowej, a w sposób szczególny podkreślana jest odrębność kulturowa ludzi zamieszkujących te tereny.
