To największe muzeum skansenowskie w Małopolsce prezentuje architekturę drewnianą i tradycyjną kulturę ludową lokalnych grup etnograficznych - Lachów, Pogórzan i górali sądeckich oraz grup etnicznych: Łemków, Niemców galicyjskich i Cyganów karpackich. Przestrzeń skansenu została podzielona na sektory odpowiadające poszczególnym grupom. Na powierzchni ok. 21 ha znajduje się ponad 80 obiektów: jedno- i wielobudynkowe zagrody chłopskie, przyzagrodowe wiatraki i kuźnie, przydrożne krzyże i kapliczki. Nad chłopską zabudową dominują bryły trzech XVIII-wiecznych świątyń: rzymskokatolickiej z Łososiny Dolnej, greckokatolickiej z Czarnego i protestanckiej ze Stadeł. W jednym z sektorów odtworzono zabudowę kolonii osadników niemieckich z Gołkowic Dolnych, a na skraju lasu małe osiedle cygańskie. W centralnym punkcie wiejskiej zabudowy usytuowano przeniesiony z Rdzawy XVII-wieczny dwór szlachecki z unikalną polichromią we wnętrzach. Jest otoczony parkiem dworskim z aleją dojazdową i uzupełniony położonym w sąsiedztwie zespołem gospodarczym. Nad strumieniem w północnej części skansenu posadowiono zespół obiektów tradycyjnego przemysłu ludowego, napędzanych siłą wody (tartak, dwa młyny, folusz). Niemal wszystkie obiekty w Sądeckim Parku Etnograficznym są oryginalne – były rozebrane w macierzystej wsi, przeniesione, zakonserwowane i na nowo zmontowane w skansenie.
Ekspozycja skansenu prezentuje chronologiczne, majątkowe i społeczne zróżnicowanie kultury ludowej Sądecczyzny, a wiedzę o tradycji regionu wzbogacają tematyczne wystawy etnograficzne: „Izba weselna” i „Maziarstwo łemkowskie”. Tradycyjny charakter ma otoczenie zagród wraz z zakomponowaniem zieleni. Uzupełnieniem ekspozycji są cykliczne oraz okazyjne prezentacje dawnych wiejskich rzemiosł i rękodzieła ludowego, kuchni regionalnej, zaś latem – liczne plenerowe imprezy folklorystyczne i edukacyjne.
Inicjatorką utworzenia Sądeckiego Parku Etnograficznego w końcu lat 60. XX w. była dr Hanna Pieńkowska – ówczesny wojewódzki konserwator zabytków w Krakowie. Założenia projektowe Parku opracował w części architektonicznej mgr inż. Wojciech Szczygieł, w części etnograficznej Tadeusz Szczepanek. Autorką koncepcji skansenu jako ekspozycji typu „muzeum – wieś” jest Maria Brylak-Załuska, a pierwszym realizatorem, długoletnim kierownikiem skansenu i późniejszym opiekunem (z racji pełnienia funkcji wojewódzkiego konserwatora zabytków) – inż. arch. Zygmunt Lewczuk. Budowę Sądeckiego Parku Etnograficznego rozpoczęto w 1969 r., a udostępniono go zwiedzającym sześć lat później.
