Wyjątkowość Stefanii Łączyńskiej przejawiała się nie tylko w specyficznym stylu, ale też w twórczym pędzie i niepohamowanej fantazji, która kazała jej każdy przedmiot przemieniać w dzieło. Jak gdyby jej ręce i potrzeba tworzenia nie znały umiaru, nie tolerowały marnotrawstwa przestrzeni ani tworzywa. A tym było dla niej wszystko: potrafiła ze skrawka folii aluminiowej, serwetki, kawałka tasiemki czy kapsli stworzyć małe dzieło sztuki. Jej talent i pasja przekształcały przedmioty tanie, niepozorne — jak np. jednorazowy kubeczek z białego plastiku — w coś nowego, na co spoglądamy z czułością, niedowierzaniem. I tak możemy dzięki niej dostrzec w prostych rzeczach potencjał i siłę pasji — tego czynnika, który nadaje materii znaczenia.
Muzeum Zagroda Felicji Curyłowej w Zalipiu
